NATIVE AND LOCAL

دیگه تقریبا همه مون لی لی یا قایم باشک و حتی گرگم به هوا رو بازی کردیم ولی بقیه این بازی ها کم کم دارن فراموش میشن شاید کمتر کسی کلاه برک، لپر بازی و خیلی دیگه از بازی های بومی رو یادش بیاد، اونم دلیلش میتونه این باشه که دیگه زندگی شهری و دیجیتال و جذابیت لحظه ای بازی های رایانه ای جدیدِ بدون کمترین فعالیت؛ جای این بازی ها رو بین مردم گرفته است.
در ساختار این بازی ها آب و هوا خلق و خو و موقعیت مکانی تاثیر بزرگی داشته تا حدی که یک سری از این بازی ها فقط و فقط در همان موقعیت مکانی قابلیت اجرائی را دارند.
تو ایران خودمون حدود یک هزار و صد نوع بازی بومی محلی داریم که شاید الان اون هایی که تو خاطر ما هست به ده تا هم نرسد. بازی های بومی محلی معمولا محیط های بزرگی را طلب میکرد و به دلیل اینکه در روستا ها و دیگر استان های ما دسترسی مردم به این جور فضا ها ساده بود ساختار این بازی ها به سادگی شکل میگرفت. امروزه با دنیای ماشینی و ساخت و ساز های عجیب غریب تنها کاری که از دستمون برمیاد این است که بنشینیم در منزلمان و از شبکه سه فوتبال ببینیم. بخواهیم بیشتر راجع به بازی های بومی فکر کنیم به این نتیجه میرسیم که تنها حسن اون ها فعالیت جسمانی نبوده و تو اکثر بازی ها داشتن هوش هیجانی بالا تاثیر گزار بوده، پس با انجام این بازی ها و تکرارشون باعث افزایش هوش هیجانی مان میشود، نکته بعدی این است  که بیشتر بازی های بومی محلی به صورت تیمی هستند و تقریبا با بازی انفرادی نمیشود به برد رسید پس میتوان در انجام کار های گروهی به ما نیز کمک کند. ​​​​​​​

تغییرتو سبک انجام یک سری از این بازی ها آن ها را تبدیل به یک مسابقه ورزشی کرده مثل کبدی که تیم ملی ایران هم یکی از ابر قدرت ها این رشته ورزشی هستش یا ورزش چوگان که یکی از پر هزینه ترین ورزش ها محسوب میشود از قدیمی ترین بازی عشایر کشورمان میباشد.
هنوز هم در مواقعی از سال تو منطقه های مختلفی از کشور به بهانه های مختلف و جشن ها و مراسمات مختلف این بازی ها اجرا میشود ولی نکته ای که وجود دارد عدم همکاری نسل جدید با این بازی ها و عدم وجود جذابیت نسبت به تفریحات مجازی برای آنها میباشد.​​​​​​​

Outdoor recreation