بازی و هر آن چیزی که به بازی مجازی مربوط می شود....

 بازی و هر آن چیزی که به بازی مجازی مربوط می شود....

از لحاظ بار مالی که با درگیر شدن در محیط game های مجازی به همراه دارد، اغلب بسیار فراتر از هزینه اولیه برای game و سیستم های gaming مانند پلی استیشن (Play Station 4 & 5) است.  

امروزه یک نوع از کسب‌وکار رایج در چشم‌انداز game ها وجود دارد، این رویکرد «پریمیوم» نام دارد. در حالی که بازی پایه (اصل بازی) را به صورت رایگان ارائه می‌کند اما بازیکنان را به خرج کردن پول واقعی برای خریدهای درون‌بازی ترغیب می‌کند.  

این ریز تراکنش‌ها، با هدف افزایش تجربه game یا پیشرفت سریع‌تر در بازی، می‌توانند هزینه‌های قابل توجهی را در طول زمان اجراء، انباشته کنند و به طور ماهرانه ای کیف پول‌ها را بدون ارائه مزایای ماندگار و واقعی تخلیه کنند. علاوه بر این، پیشرفت مداوم تکنولوژی در بازی‌ها، به ارتقای مکرر و رسیدگی ویژه در بخش سخت‌افزار برای سازگاری با نسخه‌های به روز یا تجربه آن‌ها به‌عنوان مورد نظر نیاز دارد. گیمرها خود را در چرخه خرید جدیدترین کنسول‌ها، لوازم جانبی و رایانه‌های شخصی گرفتار می‌کنند که نیازمند سرمایه‌گذاری مالی قابل توجهی است.

جذابیت آیتم ها یا وضعیت انحصاری درون game اغلب منجر به پدیده ای اصطلاحاً به نام «جعبه های غارت» می شود، که در آن بازیکنان پول را برای کالاهای مجازی (کوین یا سکه) خرج می کنند. این مکانیسم شبیه به قمار، نه تنها هزینه‌ها را علی الخصوص در این فضا تشدید می‌کند، بلکه می‌تواند بازیکنان در سنین نوجوانی و حتی جوان‌تر را با رفتارهای قمار آشنا کند.  

تأثیر اقتصادی، بیشتر با خدمات اشتراک مورد نیاز در خصوص game آنلاین تشدید می شود و هزینه های مکرر را به بودجه گیمر اضافه می کند. این لایه‌های مخارج بر فشارهای اقتصادی چندوجهی ناشی از مشارکت عمیق در بازی‌های مجازی تأکید می‌کنند و شبکه پیچیده‌ای از هزینه‌های پنهان را نشان می‌دهند که می‌تواند بر سلامت مالی و اولویت‌های بلندمدت افراد تأثیر بگذارد. 

کشش جذاب game های مجازی، تأثیر قابل توجهی بر سفر آموزشی علاقه مندان جوان تر نشان داده است. دانش‌آموزان که در دنیای پر جنب و جوش ارائه شده توسط پلتفرم‌هایی مانند پلی‌استیشن غوطه‌ور هستند، ممکن است سهواً بازی را بر مسئولیت‌های آکادمیک ترجیح دهند که منجر به کاهش قابل توجه در عملکرد و تعامل آنها با نکات آموزشی شود. این دور شدن از تلاش‌های تحصیلی و فضای درسی نه تنها بر نمرات آنها تأثیر می‌گذارد، بلکه رشد مهارت‌های ضروری را که از طریق عادات مطالعه مداوم پرورش می‌یابد، (مانند تفکر انتقادی، مدیریت زمان، و توانایی پشتکار در مشکلات چالش‌برانگیز)، مختل می‌کند. 

فوریت اغوا کننده پاداش ها و دستاوردها در game ها به شدت با پاداش های آهسته تر و پر تلاش تر یادگیری و پیشرفت شخصی در تضاد است. این نابرابری می تواند درک یک جوان از تلاش و پاداش را منحرف و منصرف کند و باعث شود رغبت آنها برای تلاش مستمر لازم به جهت یادگیری کم هزینه تر جذاب به نظر برسد. در نتیجه، فرصت های مهم برای رشد فکری و کسب مهارت کنار گذاشته می شود و به طور بالقوه رشد تحصیلی و شخصی را متوقف می کند. آن زمانی که برای game صرف می شود، زمانی است که صرف کشف ایده های جدید، درگیر شدن با محتوای آموزشی، یا توسعه استعدادها و علایق متاسفانه نمی شود؛ زمانی که می تواند راه را برای فرصت های تحصیلی و شغلی آینده این جوانان هموار کند. 

علاوه بر این، جنبه اجتماعی بازی، در حالی که به خودی خود غنی است، تجارب یادگیری مشارکتی و مهارت‌های بین فردی ایجاد شده از طریق پروژه‌های گروهی، بحث‌های کلاسی، و تعاملات رو در رو را جبران نمی‌کند؛ چرا که این تجارب از دست رفته، مؤلفه‌های حیاتی یک آموزش جامع هستند که نه تنها کسب دانش، بلکه هوش اجتماعی و عاطفی را نیز تقویت می‌کنند و برای حل پیچیدگی‌های دنیای واقعی، حیاتی است. 

بازی‌های مجازی، برای بسیاری به‌عنوان یک پناهگاه دیجیتالی به حساب می‌کند. این شکل از فرار، در حالی که به طور لحظه ای آزاد می شود، می تواند به یک استراتژی اجتناب مضر تبدیل شود و از رویارویی و حل مشکلات زندگی واقعی افراد جلوگیری کند. بازیکنان ممکن است در این واقعیت‌های جایگزین آرامش پیدا کنند، جایی که چالش‌ها در مقایسه با پیچیدگی‌های زندگی روزمره‌شان قابل غلبه‌پذیرتر به نظر می‌رسند. با این حال، این اتکا به جهان های دیجیتال برای داشتن آرامش عاطفی می تواند به طور ناخواسته مانع توسعه مکانیسم های مقابله ای حیاتی شود. 

همانطور که گیمرها به طور فزاینده ای برای مقابله با استرس، اضطراب یا نارضایتی به قلمروهای مجازی روی می آورند، ممکن است شروع به غفلت از توسعه مهارت های ضروری زندگی مورد نیاز برای مقابله و غلبه بر موانع خارج از دنیای بازی کنند. این اجتناب می تواند به یک چرخه معیوب منجر شود و در آن هر چه بیشتر به سمت بازی عقب نشینی کنیم، به نوعی از مشکلات دنیای واقعی جلوگیری می کنیم؛ زمانی که فرد در نهایت دوباره ظاهر می شود، این مشکلات ترسناک تر به نظر می رسند. 

اثرات درازمدت استفاده از بازی ها به عنوان یک عصای روانی نگران کننده است، چرا که به طور بالقوه ای منجر به افزایش احساس قطع ارتباط، عدم کفایت و اتکا به محیط های مجازی برای هر گونه احساس موفقیت یا شادی می شود. برای تقویت انعطاف‌پذیری و بهزیستی عاطفی، تشخیص و رسیدگی به مسائل اساسی که این فرار را به سمت مجازی می‌سازد، بسیار مهم است، نه اینکه اجازه دهیم آنها بدون مراقبت دچار مشکل شوند. تشویق به تعامل متعادل با دنیای دیجیتال و فیزیکی می‌تواند به افراد کمک کند تا چالش‌های زندگی را به‌طور مؤثرتری پیش ببرند و اطمینان حاصل شود که بازی بخشی سالم از ملیله زندگی باقی می‌ماند، نه وسیله‌ای برای فرار از هر آنچه در ذهن ما ساخته شده و تنها هدفش آزار است.  

ماهیت این انزوا چند وجهی است. از یک طرف، گیمرها ممکن است در جوامع مجازی خود احساس تعلق و هویت قوی تری داشته باشند، رفاقت و حمایتی را تجربه کنند که سال ها برای یافتن آن در دنیای واقعی خود تلاش می کردند. با این حال، این تعاملات آنلاین، اگرچه در زمینه خود معنادار هستند، اما اغلب فاقد عمق و پیچیدگی روابط رو در رو هستند، که منجر به یک تجربه اجتماعی سطحی می شود که نمی تواند نیاز انسان به ارتباط و صمیمیت را به طور کامل برآورده کند.

این فرسایش در روابط واقعی به مرور می تواند پیامدهای ماندگاری داشته باشد و نه تنها بر سلامت اجتماعی افراد بلکه بر رفاه عاطفی آنها نیز اثر بگذارد. بدون تعادل تعاملات آفلاین، گیمرها ممکن است خود را فاقد مهارت‌های اجتماعی ضروری ببینند، با همدلی دست و پنجه نرم کنند و در ایجاد یا حفظ روابط خارج از حوزه بازی با چالش‌هایی مواجه شوند که تا قبل از آن بر نخورده باشند. کاهش حضور در درگیری های اجتماعی فیزیکی (زندگی روزمره) به معنای از دست رفتن فرصت‌ها برای تجربه‌هایی است که زندگی فرد را غنی می‌کند و رشد شخصی را تقویت می‌کند و شکاف بین واقعیت و مجازی را بیشتر می‌کند.